کد مطلب:68726 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
روزی سه نفر از شعرا نزد معاویه جمع بودند: طرماح، هشام مرادی، محمد بن عبداللَّه حمیری. معاویه كیسه ی زری بیرون آورد و مقابل خود گذاشت و گفت: ای شعرای عرب، درباره ی علی بن ابی طالب شعری بگویید ولی جز حق نگویید. من فرزند ابوسفیان نیستم اگر این كیسه را به كسی بدهم جز آنكه درباره ی علی حق را بگوید. [صفحه 105] طرماح برخاست و درباره ی حضرت ناسزا گفت. هشام مرادی نیز ناسزا گفت. عمروعاص به محمد بن عبداللَّه حمیری گفت: اكنون تو بگو، ولی غیر حق مگو. سپس عمروعاص به معاویه گفت: قسم یاد كرده ای كه این كیسه را ندهی جز به كسی كه درباره ی علی حق را بگوید. معاویه گفت: آری. محمد بن عبداللَّه حمیری برخاست و اشعار بلندی در مدح امیرالمؤمنین علیه السلام سرود كه یك بیت آن درباره ی غدیر بود: تَناسَوْا نَصْبَهُ فی یَومِ خُمٍّ یعنی: فراموش كردند نصب علی بن ابی طالب علیه السلام را در روز غدیر خم از سوی خداوند و از سوی بهترین مردم! معاویه گفت: تو از همه راست تر گفتی! كیسه زر را تو بردار!
.
مِنَ الْباری وَ مِنْ خَیْرِ الاَنامِ
صفحه 105.